Μαρία

Στη γειτονιά δεν έκανες παρέα με κανένα
κανένας δε σε ήθελε κοντά δε μίλαγες ποτέ
καθόσουνα σε μια γωνιά κι αγνάντευες πιο πέρα
πιο πέρα κι απ' των τοίχων τη σκιά
και γέλαγες δειλά
να το πεις στο πατέρα να το πεις στη μητέρα
πως δε μπόρεσαν ποτέ να δουν
τα σκοτάδια στης Μαρίας τη ψυχή
Τα χρόνια που περάσανε δε πέρασε κανένας
της Μαρίας τα μακριά μαλλιά δε χάιδεψε κανείς
κι έτσι όπως την είχε αγκαλιά της ερημιάς ο αέρας
Στο τέλειωμα της μέρας της
χθεσινής χαθήκανε μαζί
Εγώ όπως ξέρω πολύ καλά ποια ήταν η Μαρία
μου το 'πε μια νύχτα σαν κι αυτή πριν φύγει μακριά
τα μάτια μου στα μάτια σου μπορεί να είναι οικεία
μα ο καθένας το σταυρό του κουβαλά
σε τούτη τη ζωή